Ik had al iets verteld over ons huis en hoe we de inrichting hebben laten bepalen door de stijl van ons huis. Onze eerste oude aanwinst waren 4 stoelen die nog uit man’s familie kwamen. Hij heeft het houtwerk helemaal opgeknapt en we hebben ze laten opnieuw laten bekleden.
Ze zitten heerlijk! Het theekastje in het hoekje is een dierbaar kado van mijn schoonvader. Ik hou van oud, maar ik hou ook van het verhaal erbij!
We kregen jaren geleden een bedrag kado, waarvan we iets blijvends wouden kopen. We kochten een spinde, geschilderd in neuteboom. Dit werd vanaf de 19de eeuw veel gedaan, het is een houtimitatie van notenhout in een okergele kleur. In diezelfde tijd was er een dekenkist, ook wel bissekist genoemd in de familie, waar niemand een plekje voor had.
De spinde is aan de ene kant helemaal afgeplat. Aan de andere kant hing een oude spiegel en stak de bovenkant wel iets uit. Ik vind dat grappig, want de kast stond namelijk met de afgeplatte kant tegen de muur. Waarschijnlijk lieten ze vroeger alles op hetzelfde plekje staan. Op de bissekist staat een jaartal, dat is niet het jaar, dat de kist gemaakt is, maar het jaar waarin die voor het laatst beschilderd is.
Ik gebruik de kast en de kist voor handdoeken, dekbedden, kussens e.d. Een opbergruimte met een verhaal…
Onze woonkamer is erg groot. Net getrouwd, hadden we gewoon een eigen balzaal. Kan leuk zijn, maar mijn lief houdt niet van dansen. Uiteindelijk wou ik daar graag een tafel, maar wist niet goed wat. Op de jaarlijkse monumentendag is het heerlijk om een kijkje te nemen in andere monumenten. Daar zag ik op een keer een ronde klaptafel… Nou is dat op zich natuurlijk een prettig gevoel: weten wat je wilt, maar dat betekent niet dat het er ook direct is. Mijn ouders kochten in die tijd een dergelijke tafel, maar na een tijdje verhuisde die naar zus. Gelukkig had zij er ook niet echt ruimte voor, dus toen stond die eindelijk op de plek waar ie moest staan!
Schoonzus zette de geschilderde houten knopstoelen te koop en tada…. het plaatje was compleet. Tegen de wand staat een kabinet. Man heeft deze helemaal opgeknapt en alhoewel het echt een pronkkast is, vind ik ‘m zelf iets te ‘zwaar’. Gelukkig weet ik dat er nog een oude rode kast in de schuur van mijn schoonmoeder staat. Het is de bedoeling dat die ooit op dat plekje komt, maar ik heb al eens iets geschreven over de planning van manlief. Het zal nog wel even duren…
Tenslotte hadden wij in onze eigen winkel een mooi rood, maar wiebelig stoeltje staan. Niet om op te zitten, maar wel prachtig voor mijn raam in de keuken!
Had ik trouwens al verteld, dat de vrouwen vroeger de estriken bestrooiden met helderwit zand? Zover ga ik niet!
Een allegaartje noem ik het weleens, maar oh, wat ben ik er blij mee. Al die spullen met een verhaal (en natuurlijk ook de spullen, waarbij wij zelf het verhaal moeten maken) maken van ons huis, ons THUIS!